TÜRK DEVLETLERİ TEŞKİLATI, DOĞU TÜRKİSTAN VE HAYALLERİMİZİN SULANDIRILMAMASI

Osman OKTAY

Bizler kısaca “Adriyatik’ten Çin Seddi’ne”, Fransız Türkolog Jean-Paul Roux’un tanımlaması ile de “Mağrip’ten Ganj’a, Belgrad’dan Pekin’e” ve hatta Sibirya’ya, Tuva’ya kadar dünyanın büyük bir bölümüne yayılan Türk coğrafyasında yaşayan Türklerin birliğini hayal ederek büyüdük. Ziya Gökalp’in, “Vatan ne Türkiye’dir Türklere ne Türkistan, vatan büyük ve müebbed bir ülkedir; Turan” düsturu yol göstericimiz oldu. Yine O’nun, “Düşmanın ülkesi viran olacak, Türkiye büyüyüp Turan olacak” mısralarını kalbimize nakşettik, dilimizden düşürmedik.

Cumhuriyetimizin kurucusu Atatürk, “Türk Birliği’nin bir gün hakikat olacağına inancım vardır. Ben görmesem bile gözlerimi dünyaya onun rüyaları içinde kapatacağım” diyordu. Bir yandan işgal edilmiş, yakılıp yıkılmış memleketi küllerinden yeniden doğdurarak ayağa kaldırmaya çalışırken öbür yandan da “Sovyetler yarın dağılabilir ve sımsıkı elinde tuttuğu kardeşlerimiz hür kalabilirler. Bugünden yarına hazırlıklı olmalıyız” diyordu. Atatürk aynı zamanda, bugün 72 yıldan beri Çin esaretinde bulunan Doğu Türkistan’dan getirttiği ona yakın gencin Türkiye’de okumalarını sağlamış, Hatay’ın Fransızlardan ve Suriye’den koparılıp Anavatan’a kavuşturulması için o bölgeden getirttiği 132 genci eğitip göndermişti. O, Litvanya’nın Trakai bölgesinde yaşayan ama kimsenin varlıklarından haberdar olmadığı Karay Türkleri ile de ilgilenip haberleşerek yayınlar gönderiyor, Gaspralı İsmail Bey’in “Dilde, fikirde, işde birlik” idealini gerçekleştirmek için çalışıyordu.

Velhasıl biz işte bu anlayışla, bu duygularla coştuk, okuduk, yazdık, söyledik. Çoğu zaman slogandan öteye geçemedik belki ama ülkümüz, idealimiz hiç sönmedi. İmkân bulanlarımız daha faydalı işler yaptılar. Ancak asıl gayret devlete düşüyordu. Devlet yönetimine gelenlerin ise böyle bir niyetleri olmadığı gibi o yolda gayreti olanları cezalandırmaktan da geri durmadılar. Derken şartlar o hale getirdi ki “Bize Türklükle gelmeyin, her türlü milliyetçiliği ayaklarımızın altına aldık” diyenler Türk Dünyasına sarılmak gerektiğini hatırladılar.

3 Ekim 2009 tarihinde imzalanan Nahçıvan Anlaşması ile kurulan “Türk Dili Konuşan Ülkeler İşbirliği Konseyi” 12 Kasım 2021 tarihinde İstanbul’da daha geniş bir katılımla toplanarak adını “Türk Devletleri Teşkilatı” olarak değiştirdi.

Bu durum elbette bizleri heyecanlandırdı. Adriyatik’ten Çin Seddi’ne Türk Dünyası’nın büyük bir bölümünü gezerek oralardaki kardeşlerimizle görüşüp kucaklaşmak ve dertleşmek bahtiyarlığına ermiş, hatıralarımı da Modern Seyahatname adıyla kitap olarak yayınlamıştım. Hayallerimizin gerçeğe dönmesi yolunda atılan adımlara elbette sevinirim. Siyasi birtakım öncelikler, kaygılar ve ayrılıklar olmasa zaten uçsuz bucaksız Türk Dünyası’nda yaşayan kardeşlerimiz arasında bir ayrılık yok. Gittiğimiz her yerde “Gardaş, gardaş” diye bizi bağırlarına basanlar, Moğolistan’da bile “Amcaoğulları gelmiş” diyenlerin birlik ve beraberlik içinde olmalarından, dünyada bir Türk Birliği kurulmasından daha tabii, daha normal ne olabilir?

Aksakal Olarak Atanan Binali Yıldırım ve Doğu Türkistan Meselesi 

Buraya kadar her şey güzel. Yalnız, Türk Konseyi 8. Zirvesi’nde konuşan Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan, AK Parti Genel Başkanvekili Binali Yıldırım’ın Aksakallılar Konseyi’ne “Türkiye’nin Aksakalı olarak atandığını” söyleyince durup düşündüm, moralim bozuldu. Cumhurbaşkanı Erdoğan, “Binali Bey’in tecrübesi ve birikimiyle, ulaştırma başta olmak üzere konseyin çalışmalarına her alanda değerli katkılar sağlayacağına inanıyorum” diyordu. İyi, güzel de, Binali Bey’in şimdiye kadar Türk Dünyası ile ilgili kaygıları, ülkü ve idealleri olmuş mu idi? Bu konuda dağarcığında neler vardı? Türkiye’de Bürokrat olarak, Bakan, Başbakan, TBMM Başkanı olarak görev yapması buna yeter mi idi? Siyaseten bir yerlere gelmek başka, bir konuda “Aksakal” olmak başka değil midir? “Aksakal” nedir, kime denir?

Türk Dil Kurumu sözlüğüne göre “Bir meslekte yaşça, kıdemce ileride ve yetenek bakımından üstün niteliğe sahip olan kimse, duayen” demek. Ayrıca, “Ermiş, evliya.” Anlamları da verilmiş.

Peki, “Aksakal”ın tarihi misyonu nedir? İlk defa nerede, ne zaman, nasıl kullanılmıştır?

Hoca Ahmed Yesevi konusunda araştırmalar yapan ve O’nun Hikmetlerini en geniş şekli ile yayınlayan Dr. Hayati Bice’nin, Kazakistan’da Naim – Bek Nurmuhammedoğlu tarafından yayınlanan Hoca Ahmed Yesevi Türbesi isimli eserinden aktardığına göre Türk Dünyası’nın ilk Aksakal’ı Hoca Ahmed Yesevi’nin Piri Arslan Bab’dır. Menkıbeye göre, Emanet’i Hz. Muhammed’den alan Arslan Bab, aldığı emanetin sahibini bulmak üzere yeryüzünde dolaşırken, Türkistan topraklarına geldiğinde önüne çıkan 11 yaşındaki bir çocuk, “Aksakal, emanetimi verin” diye seslenmiş ve Arslan Bab o emaneti teslim etmiştir.

Arslan Bab, Hoca Ahmed Yesevi, Hacı Bektaş Veli, Yunus Emre, Hacı Bayram Veli… ve Binali Yıldırım!