ALLAH AŞKINA SÖYLEYİN BANA ; ÇİN’İN ÖLDÜRDÜĞÜ HANGİ UYGURUM İÇİN AĞLAYAYIM ?

Rana Aybala YAŞAR (Oslo-Norveç)

ÇKP Faşizminin 05 Temmuz 2009 Urumçi Soykırımının Gerçek Hikayesi – 1

Çin’in Urumçi katliamından 10 yıl geçti. Her yıl bu günlerde Doğu Türkistan’da yaşayan aileme özellikle  telefon etmemem gerektiği yolundaki Annemin  endişe ve teşviş dolu tekrar tekrar ve ısrarlı telkin ve tavsiyelerini dinleyegeldim. İçimde  Temmuz ayının başında başlayan ters ve kaygı dolu duygular  07 Temmuz’a kadar Anneme bir kez telefon açarak sesimi dinleyene kadar sürerdi.

Ben Urumçi’de doğup büyüdüm.Üniversite hayatım boyunca Okul arkadaşlarımdan sürekli dinlediğim bir şaka söz vardı ; “Urumçili’ler  yolda sizinle karşılaşırsa  ağzının ucu ile isteksizce eve buyur ederler.Ama evinin adresini asla vermezler.” diyerek takılırlardı. Bu tür yerel şakalaşmalar 10 yıl önce bir 05 Temmuz günü yerin yedi kat altına gömülüp kayboldu. O günden itibaren  soğuk ve tehdit dolu muameleler ve kara günler başladı.

O gün ben Annemin içten içe ağladığına şahit oldum. Annem sanki en  değerli bir varlığını kaybetemiş gibi iç içinden  bulak gibi ağlıyordu. Ona sebebini sorduğumda göz yaşları içinde şunları anlattı, “ Kızım ben 05 Temmuz akşamı Babanla bir yerlerden dönüyorduk. Geldiğimiz yolda toprağa değil,Çinli askerlerinin ateşinde  öldürülen Uygurlarımın akan kanlarına ve cansız bedenlerine basmamak için  sıçraya sıçraya  adeta havada uçarak yol alıyorduk.Babanın kollarına sıkı sıkı asılarak 40 dakikalık yolu tam 6 saatte tamamladık.”diye anlattı. Annem sözlerinin sonunda göz yaşları içinde bana şunları söyledi. ” Canım kızım, sen tez elden uzaklara git.Ben seni yanımda iken endişelenmek yerine ıraklara gitmeni ve orada sağ olduğunu bileyim yeter.Seni çok özleyeceğimi ve hasretine dayanamayacağımı biliyorum. Ama seni kaybetmek benim için hayatımın sonu demektir.Ben senden her iki dünya’da da razıyım.Hakkımı helal ediyorum.” sözleri hala kulaklarımda dünkü gibi taptaze.

Erkekliğe helal getirmeme ve toz kondurmama uğruna tüm bir gece  tek başına ünsiz-tınsız bir tek noktaya gözlerini dikerek  ağlamadan oturan Babam hala gözlerimin önünde ve adeta canlı bir tablo gibi.

Biz Doğu Türkistanlılar Irak veya Suriye’de değiliz ve buralarda yaşamıyoruz.Biz Türklüğe ve insanlığın kültür ve medeniyetine unutulmaz katkılar sağlayan bir Milletin ; büyük ve aziz Türk  Milletinin ecdat yadigari ata toprakları ; Doğu Türkistan’da doğduk ve yaşadık. Bugün ise bizlerin hayatı Suriye ve Irak’takilerden farksız. Üstümüze her gün bombalar yağmasa da  dini kimliğimiz milli gurur ve onurumuz her gün  ve her saat daha kötü bir şekilde çiğneniyor,ayaklar altına alınarak aşağılanıyoruz.

Ben 26 Haziran 2009’da el’in yurdunda (Çin’in Uygurları katlettiği Şovgün kentini kasdediyor) horlanan ve aşağılanan ve üstelik öldürülen Uygurum için mi ağlayayım ?

Yoksa 05 Temmuz 2009’da  İşgalci Çin’in Urumçi katliamında Çin’in üniformalı katillerinin  hiçbir suçu yok iken  katlettiği Uygurlarıma mi göz yaşı dökeyim ?

Veya 03 Eylul’deki genel tutuklamalarda  gözlerimin önünde dövülerek ve işkence edilerek   yok edilmek üzerine  tutuklanan Uygurlarıma mi ağlayayım ?

ALLAH AŞKINA SÖYLEYİN BANA ; ÇİN’İN ÖLDÜRDÜĞÜ HANGİ UYGURUM İÇİN AĞLAYAYIM ?

Etiketler: Çin » Dünya » etnik Çatışma » Genel » kÖŞE YAZARLARI » Orta Asya